Verdriet....

...lang stil geweest aan deze kant....

Een periode van blijde verwachting is voor ons overgegaan in groot verdriet.

Na een zwangerschap van 17 weken is ons lieve 6e kindje helaas levenloos geboren.

Gevoelens van diep verdriet en grote treurigheid overspoelen ons...

                                                                          Zomaar een dag,

waarin de zon ineens onder gaat
 De dag begon nog met een belofte,

met vreugde om het jonge leven.

Vol liefde verwachtend,

dit zo heel kleine mensje.

Een heel klein mensenkind,

nog zo teer en hulpeloos.

Groeiend in het verborgen,

als een wondermooi borduursel.

Het was jullie eigen kindje,

door God in de moederschoot geschonken.

Onbegrijpelijk voor ons mensen,

wel in Gods raad besloten.

Hij die alle leven aanschouwt,

zelfs voor de musjes zorgt,

kende ook dit kindje,

wist van je kindje af,

weet ook van jullie smart.

’t Lijkt misschien een onbegaanbare weg,

toch wil Hij mét jullie gaan.

Ken Hem in al je verdriet en onbegrip,

leg je vragen voor Zijn aangezicht neer,

Dat Hij jullie smart wil verlichten,

en je hart wil vertroosten, is onze bede.

********************

Dit gedicht las ik op www.indeknopgebroken.nl en het raakte me erg...

Lieve groet,
Corine